עס האָבן געזאָגט דע שפּינען:

"מיר וועלן אויך זיין בינען,

מיר וועלן בעצייטן,

האָניק געבין די לייטן,

האָניק ווייסט איר דאָך, איז זיס

נאָר דאָס גייט ניט אָהן אַ ביס.

דעם פאַקט קענט איר געפינען

וויא עס טוען די בינען,

און מיר בעטן אייך טאַקע פרייער

איהר זאָלט ניט נאָר קוקען זייער,

אויב ווען ניט ווען,

וועט איהר אי זען

וויא מיר גיבן איינעם

אַ ביס אַ גאַנץ קליינעם.

איהר וועט דאָך האָניק עסן". –

אַזוי האָבן די שפּינען גירעט,

אין אַלע לענדער, און אין אַלע שטעט…

גיגלייבט האָט מען די ווערטער

און זיי האָבן אין אַלע ערטער

אַזיי אַריין געקריגן

צו זיך אָרמע פליגן.

אך! פון יענער צייטָ אָן,

וואָס האָבן ניט געטאָן,

די גוטע בינען־שפֹינען

וואָס האָבן גיהאַט אין זינען

בריינגען האָניק, האָניק זיסען!

זיי האָבן דערווייל געביסן

אַביס און אַ וועב

אַ ביס און אַ שוועב,

וועָרום אום עס זאָל ניט זיין ניכר,

אַז דער ביס איז דער רעכטער עיקר

מוז מען נאָך דעם ביס געבן

פאַרוועבן און פאַרשוועבן…

און וייטער אַ ביס

און וייטער אַ ריס

און ווידער אַ הוזש

און ווידער אַ זשוזש,

“און האָניק” אַז אַ פליג גיט אַ פרעג,

(די קשיא איז, דאַכט זיך, ביים וועג)

זאָגט מען זי זאָל פאַרשטיין

אַז עס מוז אַזיי גיין.

און זאָל זי וועלן

זיך ווייטער שטעלן:

"וואו איז דער זיסער האָניק פאָרט?

פירט מען זי אין אַ זייטיקן אָרט

און ווייל די קשיא איז גוט,

זייגט מען אויס איר לעצטן בלוט!…

אונזער קיסר און זיינע לייט

שרייען אויך שוין אַ לאַנגע צייט:

זיי מיינען נאָר אונזער גליק!

און דורך אלערליי שטיק

האָבן די צאַראַפּעס¹)

אין זייערע לאַפּעס

אריין געקריגען

די אָרעמע פליגען,

אונזערע אַרבעטסלייט,

און אונפערשייט,

דורך פערשידענע פּלאָגן

פּאדאַצעס און נאַלאָגן²)

זייגען זיי טראָפּן־ווייס זייער בלוט,

נאָר מ’פאַרוועבט דאָס גוט,

אַז עס זאָל ניט זיין ניכר

דער רעכטער עיקר…

און אַז איינער זאָל פרעגן: “פאַר וואָס”

אויף וואָס דאַרף מען דאָס אָדער דאָס?"

וועט מען אים באַלד אַ רעכענונג געבן,

כדי איהר זאָלט אַלץ בעסער לעבן.

און אַז ער זאָל ווידער זאָגען צוריק:

מ’שטיינס געזאָגט אונזער גליק,

עס איז אונז אז פינסטער און ביטער –

פאַר אַזאבחור איז דאָֹ פאַרטיקע ריטער!

ביסט ווערט מ’זאָל דיך דערפאַר פירען

אַביסעל אין סיבּירען שפּאַצירען…