א    🔗

[גרינואלד, 13 אוגוסט 1906]

אַראָפּ געקומען פון טוּרם

וואוּ געֶזעֶן אַ וועֶלט

(פאַר צעֶן פעֶניג געֶלט),

זיץ מירא יבעֶר אַווילדעֶ טויבּ

(די זוּן פאַרגאָלדט די שויבּ!)

און טראַכט מיט שרעֶק,

אַז אַלץ מוּז האָבּן אַן עֶק;

עֶס וועֶרט אויפן האַרצעֶן פּאַסקינעֶ,

צייטוּנג, פאָליטיק, גמינעֶ – –

און דעֶר חבר, יעֶנעֶר חבר!…

עס ווערט אויפן האַרץ קאַלט און קעֶלטעֶ־ ־

לחיים! וויין מיט זעֶלטעֶר

מאַכט אביסל פריש,

ווילט איר, גיט עֶמעֶצן פאַר מיר אַ קיש –

נאָר איר זעֶלט מיך נישט פאַרשעֶמעֶן,

זוּכט שוואַרצע אויגען, לאַנגע בּרעֶמעֶן,

די רעֶשט אויפן טיש! ־ ־

תרגום: ירדתי מעל המגדל / מקום שבו ראיתי עולם / (בעד עשרה פניג כסף), / יושב לי מעל יונת־בּר / (השמש מזהיבה את השמשה!) / ומהרהר בפחד, / שכל דבר יש לו סוף; / לבי נעשׂה רע עלי, / עתון, פוליטיקה, ועד־הקהילה ־ / והחבר הזה, והחבר ההוא!… / ונעשה בלב קריר יותר וקר / לחיים! יין עם מי־סלטר / מרענן מעט; / אם תרצה, נשק למי בשמי ־ / אך אל־נא תביישני, / חפש עינים שחורות, עפעפים ארוּכים, / והשאר על השולחן! [ההמשך מטושטש.]

 

ב    🔗

[בלי תאריך]

צי האָט איר פון נאַכאָד געֶהעֶרט?

דאָס איז וואַלענשטיינס שלאָס.

דעֶרווייל טרינק מיר קאַוועֶ פאַרקעֶרט

“צוּם שוואַרצעֶן ראָס” –

דעֶרנאָך עֶרשט אַרויף אין דעֶר הייך.

דעֶרווייל וועֶרט דעֶר טאָג אזוי בּלייך,

ס’וועֶרט פינצטעֶר ווי אין שטייג,

און מעֶן וועֶט זעֶן אַ פייג.

תרגום: האם שמעת על נאכֹוד? / זוהי טירתו של ואלנשטיין. / בינתיים אנו שותים קפה הפוך / “אל הסוס השחור” ־ / ורק אחר־כך נעפּיל למעלה. / בינתים היום מדליח / האור מחשיך, הראות נחלשת. / ולא יראו אלא אצבע משולשת.

 

ג    🔗

[שנאפע ליד נוישטאדט על המיין, 14 אוגוסט 1906]

אַלעֶס אַנדעֶרש, ווי געֶטראַכט,

אין בעֶרלין געֶשעֶפט געֶמאַכט, ־

אַ נישט געֶשריבעֶנע דראַמע פאַרקויפט.

און די צייט לויפט.

עֶרשט איצט בּיי בּאַדעֶן זעֶע

(אַנטיציקטעֶ דייטשעֶר רוּפען: יוּכהעֶע!)

אין מיר זעֶנעֶן מיד, אַי וויי,

וויי מיד, קיין פוּס, קיין האַנד,

אַ חרפּה, אַ שאַנד –

אפילו דרעֶזדעֶן נישט געֶזעֶן.

תרגום: הכול שונה ממה שחשבתי, / בבּרלין עשׂיתי עסק, ־ / מכרתי דראמה שלא נכתבה. / והזמן רץ, / רק עכשיו אצל אגם־בּאדן / (גרמנים מתפעלים קוראים: יוּכהיי!) / ואנחנו עיפים, אי וי, / מה עיפים, לא רגל, לא יד / חרפה ובושה – / אפילו את דרזדן לא ראיתי.

31 יולי 1911

 

ד    🔗

דעֶר זייגעֶר קלינגט,

דעֶר לוּח וועֶרט געֶריסעֶן, ־

עס בּלייבּט אַמאָל שטיין אין האַלדז דעו ביסען,

און ביטער וועֶרט דעֶר זיסער שליק,

אוּן אַלץ ארוּם טרייבּט: צוּריק! צוריק!

עס לאַכט דיך אויס בּאַרג און טאָל: ־

וועסט דען צוּריקומעֶן אַהעֶר אַמאָל?

דאָ גייט מען, ווי אַ שקאַפע,

פון דער “האָהעֶ מעֶנזעֶ”

צו דער “שנאַפּע”.

אָן אַלע צרות פאַרגעֶסעֶן,

מען קוּמט אַהיים אַ פּגר…

אָן חלומות אַ שלאָף!

פאַראַן אָבעֶר גאָטס שטראָף!

אַ לוּח, אַ זייגער –

נאָך אַ טאָג, נאָך אַ טאָג

איז אַוועֶק –

נישט נאָר אַ מעֶנטש, אַלץ האָט זיין עֶק!

תרגום: השעון מצלצל, / הלוח נתלש, ־ / נשאר לפעמים עומד בגרון / הבלע, / ומרה נעשית הגמיאה המתוקה, / והכול מסביב מאיץ: חזור! חזור! / לועגים לך הר ועמק / וכי תבוא לכאן פעם שנית? / פה מהלכים, כמו סוסה, / מן “המסעדה הגבוהה” / אל “המסבאה”; / כל הצרות שכוחות, / הביתה באים עיפים כמו פּגר… / בלא חלומות השינה! / אבל ישנו עונש מאת האלוהים! / לוח־שנה, שעון ־ / עוד יום, עוד יום / חלף־עבר, / לא רק אדם, יש סוף לכל דבר!